خانه من

من اگر بی کس ام و یاور و یار

کلبه ای دارم در ته ابادی دور

که همه ی مردم این ابادی

تهی اند از حس  کبر و غرور

ره ابادی من فرش از  جنس وفاست

بر فراز قله مهر در پس کوه بلند

در درون دشتی پر از اب و رها

که در انجا لاله زاریست قشنگ

من در این دشت قشنگ

لاله ای کاشته ام

و به پای این لاله سرخ

ریخته ام انچه حس داشته ام

در فصل جوانی و شباب

اما همه شب هست پریشان خاطر من

نکند باد پاییزی به وزد

و در هم شکند ساقه لاله من

اری اری من باید

برم این لاله خویش

از درون این گلزار

به درون کلبه خویش

سخت گیرمش در اغوش

که مبادا چرخ  زمان

سپرد این لاله من بار دگر

دست بیرحم باد خزان