تنهایی

تو هم رفتی دگر

ای نازنینم 

کنون یعنی دگر 

 تنها بشینم

کجا رفتی کجا

 ای یار دیرین

که دارم با تو خاطرات

تلخ و شیرین

بگو اکنون کجای

این زمینی 

تو بستی ایا چشاتو 

که منا نبینی

بود آیا چنین

من را سزاوار

به نامهربانی خون کنی

قلب مرا یار

بیا برگرد کنون 

فصل بهارست

بهاران فصل رسیدن

عاشق به یارست 

بیا و این بهاران را

مکن خزانی

بهاران را خزان میکند

نامهربانی

خزان چون میرسد

نی هم بنالد 

از این ناله به خود

طوفان ببالد

بگوید طوفان که

نی ناله نی

ز بهر من بود ور نه نی

 هرگز ننالد 

منم اکنون همچو آن 

  دشت نیزار

که نالم همچو نی از

 فرقت یار

فکنده یار عشقت اتشی

 تب دار 

به این سینه که گشته چو

 خس و خار

بیا و بین آتشی که فکندی

تو ای یار

مثال آتش رعد است اندر

  به نیزار

دمی سوزم با شیون و دمی

 گردم خاموش

به قطره‌ای که گوید یار را

 کن فراموش

ولی هر چه سوزم و

هر چه ببارم 

هرگزنتوانم کنم فراموش

آن یارم

کنون نیما ز تنهایی هم دگر

ناله دارد

چو بلبل که ناله از فرقت

آلاله دارد