مادر

بی تو چگونه باور کنم که خانه خانه است

بی تو ماندن در اینجا عذاب زمانه است

گرمانده ام  در این چهار دیواری جهنمی

ان قاب عکس روی دیوار تو تنها بهانه است

دیوار و درب و فرش و تسبیح و چادر سفید

یاد اور ان روز های خوش و  پر ترانه است

این گوشها که پر شده بعد تو از اوای سکوت

هر شب منتظر  ان خنده های شبانه است

این چشم های بی فروغ خشکیده به سقف

هر دم منتظر برگشتن تو از درب خانه است

ای موهای ژولیده  اشفته رها به دست باد

هر روز منتظر ز دست تو کشیدن شانه است

این دل که بی تو می تپد در درون سینه ام

چون درب و دیوار این خانه ویران، ویرانه است

هر کس رسد ز ره و بیند حال و احوال من

گوید نظر کن بر احوالش گویا که دیوانه است

اری منم  ای مادر ،نیما کنون که ز داغ فراق تو

مجنون ترست  ز فرهاد و مجنون زمانه است