بی وفا یار

نشسته برق افتو من پس کهسار

نیومه یه خور زون بیوفا یار

ز او روزی که رفته از ور مو

مونه کرده به بند غم گرفتار

رسونید من سرم طبیب دل را

دلم ز دیریس گشته بیمار بیمار

دلم حین و تیام  خونابه ریزه

تن و لاشم زبهرس گشته تودار

ز او روزی که رهده گل باغم

نشسته ور کلم خاش و خس و خار

گر وسته ور  منه کارم خیایا

رهایم کن زی گره که وسته منه کار

به تکرار ایرون شون و روزام

نیونم چه ساجم با ای بند تکرار

شو و روز تینا نشینم به کنجی

نیبینم دی کسی که بوه غم خوار

نیجورم دی یار و یاورینه

که مونه ز وفا بنمایه تیمار

تی ای نیما برون او از خویش

بوین تو خار گشتی و رهده ان یار