روز مرگ

می رسدروزی عاقبت روز مرگ من

روز پایان زندگی و  زجر درد من

چون گذارند این تن من  اغوش خاک

روح سرگردان من ازرده است و بیمناک

زانکه روزی که می رسد روز سفر

نیست همره ما جز یک کفن اندر به بر

ای عزیزان هم دم و هم راه من

گوش دارید این ناله جان کاه من

من که سالها زیستم اندر به خاک

بوده ام عمرم همه اندوهگین اندوهناک

کس نگرفت دس من از روی مهر

من نمیدانم این طالع بوده یا دست سحر

هر که را خواندم من دوست و یار

فتنه ای انداخت در کارم اخر به کار

عاقبت دست قضا یاری نمود

مهربانی چون اجل کاری نمود

این اجل از مهر امد و دستم گرفت

جان من را از تنم در دم گرفت

جان من با خویش برد و تن ماند به خاک

روح نیما زین ماجرا شد اندوهناک

کین همه من زیستم اندر به خاک

نیست اکنون کس برایم سینه چاک